Dat heb ik, voor mijn eigen teksten ten minste. Ik heb het hele kreng doorgelezen afgelopen week, om wat overzicht te krijgen, en kon me vooral de beeldspraken, formuleringen maar ook details van het plot niet meer herinneren. Raar, maar ook prettig om verrast te worden door de tekst. Goed, hoe staat het ervoor: de teller staat op 54.370 woorden. Dus nog ruim 20.000 woorden te gaan. In ehhhhhmmmm 1 week. De afgelopen maand heb ik nog geen 7000 woorden geschreven. Ik kruip steeds trager voort in dit project, trager dan mijn oorspronkelijke bedoeling was. Ik vrees dat dat komt omdat ik er iets leuks van wil maken. Iets spannends. Iets wat mensen zouden willen lezen. Naarmate mijn ambitie toenam, nam de typesnelheid af. Ondertussen heb ik wel een plot met een begin, een midden en ook al een eind beschreven, met een paar gaatjes ertussen die nog gedicht moeten worden. Over ‘gedichten’ gesproken (woei, bruggetje), daar ben ik ook mee bezig geweest deze weken. Ik ben mijn tweede poeziëmanuscript aan het bijschaven en op titeljacht gegaan. Ik voel me vrij lullig omdat ik precies in die valkuil stap waar ik van te voren met mijn cijfermatige, kwantiteit-boven-kwaliteit mentaliteit aan ontstijgen wilde. De macht van de deadline neemt af, de perfectionistische streber krijgt het steeds meer voor het zeggen. Ook wat dat betreft heb ik het geheugen van een goudvis.